ΟΛΜΕ: Για το πρωτόγνωρο περιστατικό σε Γυμνάσιο της Αθήνας

Το περιστατικό σε Γυμνάσιο της Αθήνας το οποίο και οδήγησε σε τραυματισμό μαθητή αλλά και του Διευθυντή του σχολείου ηχεί με τρόπο πρωτόγνωρο και εκκωφαντικό. Διαμορφώνεται αναπόδραστη η ανάγκη να σχεδιαστούν και να γίνουν πράξη οι δημόσιες πολιτικές που θα οδηγήσουν στην αποτελεσματική αντιμετώπιση του φαινομένου της νεανικής παραβατικότητας αλλά και της βίας ή του εκφοβισμού που διαχέεται στο πεδίο της εκπαιδευτικής πραγματικότητας.
Το 8μηνο κλείσιμο των σχολείων κατά την πανδημία, λόγω της άρνησης της κυβέρνησης να λάβει ουσιαστικά μέτρα για την ασφαλή λειτουργία των σχολείων, που επέφερε την αποκοινωνικοποίηση των παιδιών, η μη αντιμετώπιση των ψυχοκοινωνικών συνεπειών της καραντίνας και των μαθησιακών κενών, η αντιπαιδαγωγική εκπαιδευτική πολιτική που έχει μετατρέψει τα σχολεία σε εξεταστική ανταγωνιστική αρένα διαλύοντας το συνεργατικό παιδαγωγικό κλίμα, αλλά και η γενικότερη κυβερνητική πολιτική που αύξησε τη φτώχεια και την ανεργία και διέλυσε την κοινωνική συνοχή και την εμπιστοσύνη στους θεσμούς είναι οι βασικές αιτίες της τρομακτικής αύξησης της βίας.

Η ΟΛΜΕ είχε εγκαίρως προβλέψει και προειδοποιήσει το υπουργείο Παιδείας για την έξαρση βίας, είχε καταθέσει υπόμνημα με συγκεκριμένες προτάσεις και είχε ζητήσει επανειλημμένως συναντήσεις με την πολιτική ηγεσία του ΥΠΑΙΘΑ εδώ και τέσσερα χρόνια. Ούτε η κα Κεραμέως, ούτε ο κ. Πιερρακάκης δέχτηκαν να συναντήσουν την ΟΛΜΕ και να συζητήσουν τις προτάσεις μας. Η κατάσταση πια στα σχολεία είναι οριακή και οι συναδέλφισσες και οι συνάδελφοι νιώθουν ουσιαστικά απροστάτευτοι/ες και αβοήθητοι/ες και βρίσκονται αντιμέτωποι/ες με ένα ευρύ πλέγμα συμπεριφορών που λειτουργούν υπονομευτικά για την ασφάλεια και την ηρεμία της σχολικής κοινότητας. Είναι αυτή η αίσθηση εγκατάλειψης και αδιαφορίας που συνοδεύεται από τη βεβαιότητα ότι για κάθε τι που θα συμβεί υπεύθυνος/η θα θεωρηθεί ο/η εκπαιδευτικός Η λήψη μέτρων αποτελεί μια ανάγκη επείγουσα και άμεση. Και πρέπει να συμπληρώσει μια προσπάθεια διαλόγου που οφείλουμε να ξεκινήσουμε άμεσα με τη συμμετοχή όλων των παραγόντων της εκπαιδευτικής κοινότητας ώστε η κατάθεση προτάσεων να οδηγήσει στην εκπόνηση πολιτικών που θα απαντήσουν με επάρκεια.
Η εξάλειψη της βίας όμως κυρίως προϋποθέτει τη λήψη σοβαρών, σταθερών και μακροπρόθεσμων μέτρων και όχι τακτικές επικοινωνιακής πολιτικής. Απαιτείται άμεσα:
- Πρόσληψη ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών σε κάθε σχολείο.
 Αντισταθμιστικά μέτρα, υποστηρικτικές δομές για την αντιμετώπιση της βίας, των μαθησιακών κενών και της πιθανής σχολικής διαρροής. Καμπάνια κατά της βίας, δημιουργία Παρατηρητηρίου για τη σχολική βία και τηλεφωνικής ή/και διαδικτυακής συμβουλευτικής υπηρεσίας για εκπαιδευτικούς, γονείς και μαθητές/τριες. 

 -Εισαγωγή προγραμμάτων πρόληψης της βίας, που ενισχύουν τις κοινωνικές, συναισθηματικές και επικοινωνιακές δεξιότητες των μαθητών/τριών, σε
σταθερή βάση.
-Εκσυγχρονισμό της υφιστάμενης νομοθεσίας προς την κατεύθυνση της θεσμικής προστασίας εκπαιδευτικών και μαθητών/τριών.
- Επιμόρφωση του συνόλου των εκπαιδευτικών στην αντιμετώπιση του σχολικού εκφοβισμού και κάθε μορφής βίας.
- Ενίσχυση του ρόλου του συλλόγου διδασκόντων/ουσών σε θέματα πρόληψης των φαινομένων παραβατικότητας.
- Το ΙΕΠ να στείλει σαφείς, επιστημονικές και αποτελεσματικές παιδαγωγικές οδηγίες, αφού πρώτα καταγράψει τις υφιστάμενες μαθησιακές και ψυχοκοινωνικές συνέπειες της πανδημίας.
- Μέτρα φύλαξης των σχολικών μονάδων.
- Αύξηση κονδυλίων για σκοπούς πρόληψης και αντιμετώπισης του προβλήματος.
- Νομική υποστήριξη και προστασία των εκπαιδευτικών.
- Άμεση εισαγωγή της Συμπεριληπτικής Ολοκληρωμένης Σεξουαλικής Αγωγής (Comprehensive Sexuality Education, CSE) σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα για την Σεξουαλική Εκπαίδευση (European Standards for Sexuality Education).
- Προγράμματα διαμεσολάβησης στα σχολεία
- Ενίσχυση της παιδαγωγικής αποστολής του σχολείου και του/της εκπαιδευτικού και ταυτόχρονα διαμόρφωσης ενός πλέγματος αντισταθμιστικών εκπαιδευτικών μέτρων και ενίσχυσης των κοινωνικών δομών που θα αμβλύνουν τις αρνητικές συνέπειες από τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση.
Η Πολιτεία οφείλει να στηρίξει τους/τις εκπαιδευτικούς και να καλύψει τα ελλείμματα με τρόπο αποφασιστικό. Ο σχεδιασμός δεν μπορεί να περιορίζεται σε μια θεώρηση ότι η λύση των προβλημάτων θα προκύψει κυρίαρχα από την καταγραφή περιστατικών σε μια ηλεκτρονική πλατφόρμα. Είναι ο άνθρωπος που θα δώσει την απάντηση και η χάραξη ενός οδικού χάρτη που θα ξανακάνει το σχολείο ανθρώπινο η αναγκαία προϋπόθεση.
Για αυτό το λόγο η απάντηση είναι ένα σχολείο που δεν θα λειτουργεί βασισμένο σε ένα άξονα άκαμπτης γραφειοκρατίας, αυστηρού διοικητισμού, μηχανιστικής γνώσης και προσήλωσης σε μια συνεχή διαδικασία εξετάσεων.
Χρειαζόμαστε ένα σχολείο που θα διαπαιδαγωγεί και θα λειτουργεί ως όχημα κοινωνικοποίησης. Και για να έχουμε αυτό το σχολείο πρέπει να ιεραρχήσουμε από την αρχή αξίες και προτεραιότητες και αυτό να αποτυπωθεί στα αναλυτικά προγράμματα σπουδών, στην καθημερινή λειτουργία του σχολείου, στην ουσιαστική υποστήριξη μαθητριών και μαθητών, εκπαιδευτικών και οικογενειών.
Τα ζητήματα της βίας και του εκφοβισμού που απαντώνται στο πεδίο της εκπαίδευσης δεν είναι αποκομμένα από την κοινωνική πραγματικότητα. Διαχέονται στο σχολείο και επιδρούν καταλυτικά στη λειτουργία του. Είναι όμως απόλυτη ανάγκη να δώσουμε τη μάχη για ένα άλλο σχολείο με κέντρο τον άνθρωπο γιατί έτσι θα κερδίσουμε τη μάχη για μια άλλη κοινωνία όπου η βία δεν θα αποτελεί επιλογή και ο άνθρωπος θα είναι η απάντηση όποιο και εάν είναι το ερώτημα.