Ένα χρόνο τώρα βιώνουμε τα τραγικά
αποτελέσματα της αναποτελεσματικής διαχείρισης της πανδημίας στη ζωή,
την υγεία, τη μόρφωση και συνολικά στα δικαιώματά μας.
Η πανδημία συνεχίζει και καλπάζει χωρίς φρένο.
Η κυβέρνηση με τις αλλεπάλληλες παλινωδίες, τις αλληλοαναιρούμενες
οδηγίες, τα συνεχή «άνοιξε – κλείσε», τα lockdown πάνω στα lockdown
και τη μη λήψη ουσιαστικών μέτρων έχει περιέλθει σε πλήρες αδιέξοδο σε
όλους τους τομείς.
Η ανύπαρκτη πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας,
η πολιτική διάλυσης του ΕΣΥ, ο χλευασμός απέναντι στις προτάσεις για
περιορισμό του συνωστισμού στα ΜΜΜ και για αύξηση δρομολογίων, το
γεγονός ότι δεν επιβάλλονται τα αναγκαία μέτρα στους μεγάλους
εργασιακούς χώρους, αφήνοντας ασύδοτους τους εργοδότες, το γεγονός ότι
δεν υπάρχουν μέτρα προστασίας στα στρατόπεδα και στους προσφυγικούς
καταυλισμούς, η εγκατάλειψη των δημοσίων αγαθών, μας δείχνουν και τον
λόγο για τον οποίο βρισκόμαστε σε αυτήν την τραγική κατάσταση.
Η πολιτική της κυβέρνησης εδώ και έναν
χρόνο κινείται αταλάντευτα στις ράγες του αντιδραστικού δόγματος της
«ατομικής ευθύνης», της καταστολής και αστυνομοκρατίας, ενοχοποιώντας
τον λαό και τη νεολαία για τα δεινά και την αύξηση κρουσμάτων από τον
covid 19.
Ειδικά στην εκπαίδευση, αντί
το ΥΠΑΙΘ να θέσει ως προτεραιότητα την υποστήριξη των μαθητών, των
γονέων και των εκπαιδευτικών σε όλα τα επίπεδα (παιδαγωγικό, διδακτικό,
ηθικό – ψυχολογικό), έβαλε ως προτεραιότητα τη διεξαγωγή των εξ
αποστάσεως διαγωνισμάτων, την υποχρεωτική κατάθεση βαθμολογίας, την
αξιολόγηση, την τράπεζα θεμάτων, την υποχρεωτική διεξαγωγή της
ψηφοφορίας για τα υπηρεσιακά συμβούλια με ηλεκτρονική κάλπη, τον
διορισμό χωρίς διαδικασίες των ημετέρων στελεχών εκπαίδευσης και άλλα
πολλά που δείχνουν όχι μόνο κουλτούρα αυταρχισμού και αυθαιρεσίας αλλά
και πλήρη άγνοια της τρέχουσας “ζώσας” εκπαιδευτικής πραγματικότητας.