ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ
Ξαναδιαβάζοντας το Πολυτεχνείο σήμερα 38
χρόνια μετά.
Για να μην
καταστεί ανενεργό παραμύθι η μνήμη, και μύθος
το σημαντικότερο πολιτικό γεγονός
της μεταπολεμικής Ελλάδας ενισχύουμε το νόημα του με την πάλη μας σήμερα.
Ήρθε ο καιρός για το δικό μας Νοέμβρη τα δικά μας ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΑ
ενάντια στην άτυπη δικτατορία των τραπεζών και του χρήματος.
Σας καλούμε να τιμήσουμε τις αλήθειες
του Πολυτεχνείου που άντεξαν, την Πέμπτη
17 Νοεμβρίου στην Κεντρική Πλατεία στις 12 η ώρα.
Τα
παιδιά του Μουσικού Γυμνασίου θα παίξουν και θα τραγουδήσουν μαζί μας.
ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΞΑΝΘΗΣ
ΕΛΜΕ ΞΑΝΘΗΣ
Η καθιερωμενη πορεια, για την επετειο του Πολυτεχνειου..τι ωρα θα γινει το απογευμα της Πεμπτης??
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι ανακοινώσεις για τους αγώνες ωραίες. Μπράβο παιδιά. Η πάλη ποιά είναι πείτε μας. Κάθε Δευτέρα στα γραφεία της ΕΛΜΕ γίνεται και δεν το πήραμε χαμπάρι?Στην μεγάλη πορεία του Πολυτεχνείου στην Ξάνθη γιατί δεν εμφανιστήκατε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΜήπως είσασταν κουρασμένοι από την πάλη ή οι ανακοινώσεις βγαίνουν για σας αλλά για μας.Αλλά αφού δεν απαντάτε στα σχόλια όπως επισημαίνουν κι άλλοι συνάδελφοιμάλλον δεν θα πάρω απάντηση....
Στη μεγάλη πορεία του Πολυτεχνείου ήμασταν εκεί. Όπως και στις άλλες πορείες άλλωστε...
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τους αγώνες θα ήμουν η τελευταία που θα ήμουν ευχαριστημένη από τα πεπραγμένα του ΔΣ αλλά οι αγώνες δεν γίνονται μόνο από τα ΔΣ. Πλαισιώνονται από τον υπόλοιπο κόσμο ο οποίος "δεν είναι εκεί" όπως για παράδειγμα οι Σαββατιάτικες πορείες που εκφυλίστηκαν αμέσως αμέσως και η συναυλία της 17ης Νοέμβρη (οι καφετέριες ήταν γεμάτες εκπαιδευτικούς την ώρα της συναυλίας)για να θυμηθώ μόνο τα πιο πρόσφατα. Είναι πολύ αποθαρρυντικό και σου κόβει τα φτερά. Αντί να ομφαλοσκοπούμε και να εκτοξεύουμε κατηγορίες μεταξύ μας να συζητήσουμε τι πρέπει να γίνει για να βγει ο κόσμος στους δρόμους και όχι μόνο το ΔΣ. Αποφασισμένοι/ες συνάδελφοι/ισσες θα παρέσερναν το όποιο ΔΣ όπως έγινε στην 28η Οκτωβρη που παρασύρθηκε από το κλίμα που επικρατούσε ακόμη και ο πρόεδρος του ΝΤ της ΑΔΕΔΥ!!!
Θα ήθελα να δω στις συνελεύσεις και τους δρόμους νεότερους/ες συναδέλφους/ισσες, που δεν έχουν ίσως τη δικιά μας αρτηριοσκληρωτική σκέψη για να δώσουν άλλον αέρα στους αγώνες μας. Χρειάζεται έμπνευση και δουλειά χέρι με χέρι. Και εγώ, ειλικρινά, δεν ξέρω πια τι μπορεί να γίνει...
Μαρία Λουκοπούλου